۱۱. «اَلْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَیْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَیْءٍ نَفْساً یَکْرَهُ اَلرِّفْعَةَ وَ یَشْنَأُ اَلسُّمْعَةَ طَوِیلٌ غَمُّهُ بَعِیدٌ هَمُّهُ کَثِیرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَکُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ اَلْخَلِیقَةِ لَیِّنُ اَلْعَرِیکَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ اَلصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ اَلْعَبْدِ»، امام علی (ع): مؤمن را خرمى در چهره است و اندوه در دل، سینه او از هر چه گشاده‌تر و نفس او از هر چه خوارتر، از والائى بدش آید و شهرت را دشمن دارد، اندوهش دراز است و همتش دور پرواز پر خموش است، همیشه در کار، پر شکر کند و شکیبا باشد، اندر اندیشه خود باشد و دست دوستى به هر کس ندهد خلقتى هموار دارد و جانبى نرمش‌دار، نفس او خوددار است و از سنگ خاره سخت‌تر و او از بنده‌اى رام‌تر و خوارتر است؛ محمدباقر بن محمدتقی، مجلسی، بحارالانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ اول، 1403 ق، ج 64، ص 305. 

۱۲. «اَلصَّبْرُ مِنَ اَلْإِیمَانِ بِمَنْزِلَةِ اَلرَّأْسِ مِنَ اَلْجَسَدِ فَإِذَا ذَهَبَ اَلرَّأْسُ ذَهَبَ اَلْجَسَدُ کَذَلِکَ إِذَا ذَهَبَ اَلصَّبْرُ ذَهَبَ اَلْإِیمَانُ»، امام صادق (ع): صبر نسبت به ایمان مانند سر است نسبت به تن که چون سر برود تن هم می‌رود، همچنین اگر صبر برود ایمان می‌رود؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علی اکبر غفاری، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407 ق، ج 2، ص 87. 

 ۱۳. «منْ عَمِلَ بِمَا یَعْلَمُ عَلَّمَهُ اَللَّهُ مَا لَمْ یَعْلَمْ‌»، امام باقر (ع): هر کس عمل کند به آنچه می‌داند خدا می آموزدش آنچه نمی‌داند؛ محمدباقر بن محمدتقی، مجلسی، بحارالانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ اول، 1403 ق، ج 75، ص 189.

۱۴. «إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى غَیُورٌ یُحِبُّ کُلَّ غَیُورٍ وَ لِغَیْرَتِهِ حَرَّمَ اَلْفَوَاحِشَ ظَاهِرَهَا وَ بَاطِنَهَا»، امام صادق (ع): خداوند تبارک و تعالى غیرت‌مند است و هر غیرت‌مندى را دوست مى‌دارد و به جهت غیرتش انواع فحشا و فساد آشکار و نهان را حرام نمود؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علی اکبر غفاری، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407 ق، ج 5، ص 535.